Vreemde eend?

Vreemde eend

Haar handen rustten in haar schoot, ze keek naar buiten en zweeg. De dominee keek naar haar en zocht duidelijk naar woorden. Waarom voelde ze zich zo’n buitenbeentje en zelfs schuldig?

Een aantal weken geleden heeft ze op een bijeenkomst voor zich laten bidden. Wat was ze overweldigd toen ze merkte dat ze genezen was. De mensen van de organisatie hadden haar naar haar eigen kerkelijke gemeente gestuurd maar ze wist niet zo goed bij wie ze moest aankloppen en dus heeft ze het bijna niemand vertelt. Tot overmaat van ramp zeiden een aantal mensen aan wie ze het wel vertelde; ‘Waarom jij wel en ik niet? En die en die? Die is toch ook al jaren ziek?‘ Het voelde alsof ze het haar niet gunden en langzaam maar zeker verdween haar overweldigende gevoel. Nu had ze ten einde raad toch de dominee maar opgebeld. Hij had voornamelijk geluisterd en humde af en toe. Hij zocht naar woorden en had zichtbaar net zo veel vragen over dit complexe onderwerp als zij had.

Een taboe op Gods wonderen?

De dominee probeerde vragen te formuleren maar staakte steeds halverwege de strijd. Hij wilde haar niet kwetsen maar hoe kon dit nu een probleem zijn? Ze had genezing ontvangen, ze zou blij moeten zijn. Meestal maakte hij zieke mensen mee. Deze vrouw was juist gezond maar blijkbaar kon ze daar niet vol op van genieten. Hij begreep de fijngevoeligheid van die onderwerp, maar had geen idee hoe hij haar nu hiermee kon helpen.

Uiteindelijk flapte zij het er zelf maar uit: ‘Ik snap dat dit moeilijk is hoor, maar ik loop gewoon vast! Want…. Iedereen was vol vuur en enthousiast op het moment dat ik nog overweldigd was en het niet kon bevatten. En tegen de tijd dat ik het kon bevatten was iedereen weer over gegaan op de gewone dingen van de dag.. De vragen die ik heb kunnen niet gesteld worden want daarmee kwets ik anderen. Maar, Ik heb ook gewoon veel vragen… Moeten we dan maar zwijgen over dit onderwerp omdat niemand hier iets van blijkt te weten? Ik ben toch niet de enige?’

Herken je dat?
Herken je dat bij jezelf of juist bij iemand in de gemeente?

Misschien is er in jouw kerk ook niet of weinig ervaring op dit onderwerp. Dat is ook helemaal niet zo gek natuurlijk maar ‘zwijgen’ is absoluut niet nodig!

Er zijn echt manieren om mensen in je omgeving of de gemeente te informeren over dit onderwerp.

Neem eens een kijkje op bij "informatieavonden"