Survival Identification Syndrome.

Survival Identification Syndrome.

Vandaag neem ik je mee in één van de redenen waarom ik nazorg na genezing zo ontzettend belangrijk vind.
Veel mensen die ik spreek, geven aan dat ze worstelen met hun identiteit na hun genezing. En oh wat herken ik dat. In mijn geval was ik 18 jaar ziek. Sommige mensen zijn een paar jaar ziek geweest, sommigen zelfs meer dan 40 jaar. Maar of ze nu korte of langere tijd ziek zijn geweest, iedereen heeft een eigen manier van worstelen.

In de 18 jaar dat ik ziek was, heb ik steeds meer en meer moeten opgeven. Ik kon eerst niet zonder krukken lopen, later kon ik nog geen 100 meter lopen en kwam ik in een rolstoel. En nog wat later was ik blij als ik 10 stappen kon zetten. Mijn energie liep hard terug, ik had altijd pijn en ik voelde me altijd belabberd. En weet je wat ik mezelf aanleerde?

Bagatelliseren! Wauw, wat was ik daar een ster in zeg!
“Het kan altijd erger.”
“Zolang ik maar getapet word, val ik niet uit elkaar.”
“Rolstoel? Ik noem hem liever troon op wielen.”

Onbewust sloot ik een soort gedwongen vriendschap met de ziektes die in mijn lijf huishielden. Ik maakte mezelf wijs dat het altijd erger kon; ik maakte mezelf wijs dat er best mee te leven viel.

Nu, 8 jaar later, denk ik: WAT HEB IK GEDAAN?

En dus ben ik dat natuurlijk uit gaan zoeken. Want niet alleen ik deed dit, bijna alle mensen die ik spreek die genezen zijn lopen hier vroeg of laat tegenaan. Al snel stuitte ik op een term die Survival Identification Syndrome (SIS) heet. Veel mensen zullen het kennen als het Stockholmsyndroom. Dit is een psychologisch verschijnsel dat soms optreedt tijdens en na een gijzeling. En voor je nu denkt: HOOO Carool waar ga je heen? Laat het me je uitleggen.

Bij SIS ontwikkelt het slachtoffer sympathie voor de dader. Dit komt voort uit de basisbehoefte om te kunnen overleven in een traumatische en dreigende situatie. Hoe verder ik dit verschijnsel onderzocht, hoe meer overeenkomsten ik zag met de drang naar overleven bij mensen die ziek zijn. Veel mensen hebben een natuurlijke drang om het beste uit nare een situatie te halen. Waar sommige mensen hun levenslust verliezen, ontdekken de Survivals juist een overlevingsmechanisme waardoor ze toch altijd iets positiefs kunnen zien in de situatie.

Wat je in het geval van het Stockholmsyndroom vaak ziet, is dat, op het moment dat ze gered worden, ze nog heel loyaal zijn aan de dader. Ze kunnen moeilijk wennen aan de nieuwe situatie, ze ervaren geen vreugde om het feit dat ze bevrijd zijn uit hun situatie omdat ze er een bijzondere vorm van vrede mee gesloten hebben. Ze twijfelen of de dader veroordeeld moet worden, want “zo slecht was hij toch eigenlijk niet voor me?”.

Ze bagatelliseren de situatie zo erg dat ze zichzelf er onbewust van overtuigen dat het altijd erger kan en dat het allemaal zo erg nog niet is. En dit is exact wat zo veel mensen doen die ziek worden of ziek zijn. Zoveel mensen die ik spreek na hun genezing worstelen met de nieuwe situatie, met het blij zijn. Met de ineens gekregen “vrijheid”. Niets wat hen in de greep houdt. Een aantal mensen zeiden zelfs dat ze gingen twijfelen of ze echt wel ziek waren geweest en of het echt wel zo erg was.

Genezing is een geweldig iets, het is een glimp van Gods Kracht en Majesteit hier op aarde! En tegelijkertijd is het een bevrijding uit een letterlijk ongezonde situatie. Mensen moet wennen. Waar de omgeving vaak staat te juichen, is er bij de persoon in kwestie verwarring. En ik vind het zo ontzettend belangrijk dat we daar eens eerlijk over praten.

Ik zou het verschrikkelijk vinden als de mensen die genezen zijn, verward en vol vragen blijven rondlopen. Het is niet nodig namelijk! Want God wil niet alleen lichamelijke genezing geven maar ook Mentale, Geestelijke en Emotionele genezing.

Ken jij iemand die genezing heeft ontvangen? Stuur deze blog dan eens door en deel het op social media. Iedereen heeft er recht op om te weten dat ze niet de enige zijn.

Lieve groet, Carola

Laat je verrassen.