Toekomstperspectief

Afgelopen tweede kerstdag was een erg lekkere lazy Sunday. Op RTL 8 waren achter elkaar de meest zoetsappige kerstfilms te zien. Door omstandigheden liepen de plannen anders en besloot ik ‘A Bramble house Christmas’ te kijken.

Het gaat over een alleenstaande moeder genaamd Willa, die zich volledig focust op haar zoontje Scout. Scout was in de twee voorgaande jaren ernstig ziek en de kans was groot dat hij zou sterven. Willa heeft 6 weken als verzorgster voor ene dhr. Conrad gezorgd en als hij sterft ontvangt zij een enorme erfenis voor de medische kosten van Scout. De kinderen van deze man gaan op onderzoek uit waarom hun vader zo veel geld nalaat aan een voor hen, complete vreemde.
Zoals hoort in een kerstfilm loopt alles anders en de zoon (Finn) van dhr. Conrad valt als een blok voor Willa. Als hij met Scout alleen is vraagt Finn: Wat wil je later worden?

Scouts ogen lopen vol en hij kijkt sip. En dan doet hij een uitspraak die me raakt: "In de afgelopen twee jaar was ik zo ziek dat iedereen dacht dat ik zou sterven. Niemand durfde meer te vragen wat ik later wilde worden en dus…”

Menselijk gezien had hij geen toekomst. Maar doordat iedereen hem behandelde alsof hij geen toekomst had, ging hij ook leven alsof hij geen toekomst had. Hij ging beknopt leven, dacht niet na over de toekomst.

En ohhh wat herkende ik me in die kleine jongen! De vraag: 'Wat wil je later worden?' kwam bij mij alleen nog maar voor in vriendenboekjes. En meestal was mijn gedachten dan: groot en gezond. Met mijn 1 meter 75 is groot worden al eerder gelukt dan gezond worden. Gezond ben ik op 18 januari 2013 geworden nadat God ingreep in mijn leven.

Maar doordat ik me op een gegeven moment niet meer met de toekomst bezig heb gehouden werd de weg naar dat deel van dromen in mijn gedachten steeds verder onbegaanbaar. En toen ik me alleen nog maar bezig hield met de dag waar ik op dat moment in leefde, werd die weg volledig afgesloten. Alsof mijn gedachten gewoon niet meer bij dat deel konden komen. En het heeft me echt jaren geduurd voor ik die paadjes opnieuw had aangelegd. In de afgelopen jaren werd ik best vaak ‘uitgedaagd’ om te dromen over de toekomst.
‘Waar wil je staan over 5 jaar?’
‘Wat wil je met Genadetijd bereiken?’
‘Wat wil je nog eens doen?’
.... Noem maar op.
En Ohh wat heb ik gestruggled met antwoorden. En ze lopen ook echt uit één van ‘de Nijmeegse vierdaags tot koeknuffelen’ en van ‘minimaal 20 keer preken per jaar tot een cursus in het Engels opzetten'.

Maar wat ik vooral wil is om heel bewust iedere dag in volledige afhankelijkheid van God leven. Mijn baan opzeggen was niet het moeilijkste. Voor mij was het het moeilijkste dat het leek alsof ik daarmee ook een deel van mijn roeping naast me neerlegde.
God gaf mij een bijzondere roeping die te maken heeft met mijn genezing die ik mocht ontvangen én Psalm 118 vers 17: "Ik zal niet sterven maar leven en over Zijn grote werken vertellen."

Door te stoppen met het programma Bijbelstart, lijkt het alsof ik stop met vertellen over Gods grote werken. En daar heb ik behoorlijk veel moeite mee gehad. Maar ik besef me ook dat het heel erg veel mogelijkheden biedt.
- Zelf een podcast kanaal beginnen,
- Tijd en energie hebben om op zondagen in diensten voor te gaan.
- Toerustingsavonden te houden over Ziekte en Genezing binnen de gemeente.
-
-
Ik kan een heel lijstje maken en wie weet heb jij ook wel ideeën. Denk gerust met me mee ;-) Wie weet heb jij een lumineus idee.

Maar weet je wat ik het allerbelangrijkste vind? Dat de dingen die ik doe tot Gods eer zijn. Ik vind het heerlijk om in Zijn koninkrijk te werken.
En ik zie uit naar wat 2022 gaat brengen.

Ik wens je Gods onmisbare zegen.